بيست و چهارم

همین الان تصمیم گرفتم یک نفر را ببخشم. با اینکه گمان می کردم دیگه کینه هیچ کسی در دلم نیست اما بود............ حالا فهمیدم که خودم بیشتر از هر کسی نیازمند بخشیدن هستم. اینجا می نویسم تا یادم بماند که دیگر حق ندارم از یادآوری کارهایت رفتارها و حرفهایت برنجم چون دیگر تو را بخشیده ام. تو را می بخشم و کوله بار رنجش را همین جا همین امشب اینجا می گذارم و دیگر سراغش نخواهم رفت.  خدایا به تو پناه می رم که فقط تو بر دلهای ما آگاهی............... بيست و چهارم...

قیمت هر کاله ای دانی که چیست              قیمت خود را ندانی ابلهی است داشتم فکر می کردم توبه کردن چه بی معناست اگر واقعا درک نکرده باشی اشکال کار از کجاست. مثل ببخشید گفتن و معذرت خواهی است که می گویی فقط چون پشیمانی.  اما هیچ ضمانتی نیست که دوباره تکرار نکنی. باز همان شرایط پیش بیاید همان رفتار و همان عکس العمل و همان پشیمانی و همان معذرت خواهی.............مثال ملموسش همین است که سر بچه مان داد می زنیم پرخاش می کنیم دائم گیر می دهیم اما بعد پشیمان می شویم می بوسیمش و از دلش در می آوریم اما به ساعت نکشیده دوباره همان شرایط ایجاد شود همان کارها را تکرار می کنیم. راستی چرا توبه ما نتیجه نمی دهد. ما که از ته قلبمان باور به اشتباه بودن کارمان داریم. پس چرا باز و باز و باز تکرارش می کنیم؟؟ خیلی دارم به این موضوع فکر می کنم شاید جوابهای طولانی بشود به این سوال داد اما مهمترینش این است که چون نمی دانیم در همان شرایط چه کار کنیم. مثلا می دانیم که پرخاش و داد زدن سر بچه اشتباه است و شک هم نداریم اما نمی دانیم وقتی بچه همه تلاشش را کرد که ما از کوره در برویم چه کار باید بکنیم؟ وقتی دائم نق می زند وقتی برای خرید چیزی بسیار زیاد پافشاری می کند وقتی دست روی نقطه ضعفهای ما می گذارد درس نمی خواند تنبلی می کند و و و...... اگر رسیدیم به آن نقطه انفجار چه کار کنیم که منفجر نشویم و طوفان عصبانیت و خشم خودمان را بر سرش خالی نکنیم که بعد هم پشیمان بشویم؟؟ یک مثال دیگر من آدم حساسی هستم می دانم که عکس العمل بد دیگران من را خیلی زود ناراحت می کند. مثلا اگر جایی دعوت باشم و میزبان اخمهایش توی هم باشد اگر کسی حرفی بزند که تویش توهی بيست و چهارم...